[...]
Πράγματι, δεν αποκηρύσσω τις ιδέες μου όταν αποκηρύσσω τη μη βία. Δεν
την υπερασπίστηκα ποτέ μου. Και μου αποδίδουν αυτή τη στάση γιατί
διευκολύνει την πολεμική. Δεν νομίζω πως θα 'πρεπε ν' απαντήσω στα
χτυπήματα δίνοντας την ευλογία μου. Πιστεύω πως η βία είναι αναπόφευκτη,
μου το έμαθαν τα χρόνια της Κατοχής. Και, για να μιλήσω έξω απ' τα
δόντια, υπήρχαν εκείνο τον καιρό τρομερές βιαιοπραγίες που δεν μου
δημιούργησαν κανένα πρόβλημα. Επομένως, δεν θα πω ότι πρέπει να
καταργήσουμε κάθε βία, θα ήταν ευχής έργο θεωρητικά, αλλά στην
πραγματικότητα χίμαιρα.
Λέω μόνο ότι πρέπει ν' αρνηθούμε κάθε
νομιμοποίηση της βίας, είτε αυτή η νομιμοποίησή της προέρχεται από το
απόλυτο κρατικό συμφέρον είτε από μια απολυταρχική φιλοσοφία. Η βία
είναι ταυτόχρονα αναπόφευκτη και αδικαιολόγητη. Πιστεύω πως πρέπει να
προστρέχουμε σ' αυτήν μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις και να την
περιορίζουμε στα δυνατά όρια. Δεν προπαγανδίζω λοιπόν ούτε τη μη βία,
γνωρίζω δυστυχώς ότι είναι κάτι ανέφικτο, ούτε, όπως λένε οι
χωρατατζήδες, την αγιοσύνη: ξέρω πολύ καλά τον εαυτό μου για να μπορώ να
πιστεύω στη γνήσια αρετή. Μα σ' έναν κόσμο όπου πασχίζουμε να
δικαιολογήσουμε την τρομοκρατία με αντιφατικά επιχειρήματα, νομίζω ότι
χρειάζεται να ελέγχουμε τη βία, να την περιορίζουμε σε ορισμένους τομείς
όταν καταντά αναπόφευκτη, να εξουδετερώνουμε τις τρομακτικές επιπτώσεις
της, εμποδίζοντάς την να φτάσει ώς τα άκρα της παραφροσύνης της.
Απεχθάνομαι τη βολική βία. Απεχθάνομαι εκείνους που πάνε πιο μακριά με
τα λόγια απ' ό,τι με τις πράξεις τους. Κι αυτό με διαφοροποιεί από
μερικά μεγάλα πνεύματά μας, των οποίων θα σταματήσω να περιφρονώ τις
εκκλήσεις για έγκλημα όταν θα πάρουν κι εκείνοι στα χέρια τους τα
τουφέκια της εκτέλεσης.
Στην αρχή του άρθρου σας, με ρωτάτε γιατί τάχθηκα με την Αντίσταση. Είναι μια ερώτηση που δεν έχει νόημα για μερικούς ανθρώπους σαν κι εμένα. Δεν φανταζόμουν τον εαυτό μου αλλού, αυτό είν' όλο. Πίστευα, και πιστεύω πάντα, πως δεν γίνεται να είμαστε απ' την πλευρά των στρατοπέδων συγκεντρώσεως. Κατάλαβα τότε ότι μισούσα τη βία λιγότερο από τους θεσμούς της. Και, για να είμαι εντελώς σαφής, θυμάμαι πολύ καλά τη μέρα όπου το κύμα της εξέγερσης που με διακατείχε, κορυφώθηκε. Ηταν ένα πρωινό, στη Λυών, και διάβαζα στην εφημερίδα την είδηση της εκτέλεσης του Γκαμπριέλ Περί.
Στην αρχή του άρθρου σας, με ρωτάτε γιατί τάχθηκα με την Αντίσταση. Είναι μια ερώτηση που δεν έχει νόημα για μερικούς ανθρώπους σαν κι εμένα. Δεν φανταζόμουν τον εαυτό μου αλλού, αυτό είν' όλο. Πίστευα, και πιστεύω πάντα, πως δεν γίνεται να είμαστε απ' την πλευρά των στρατοπέδων συγκεντρώσεως. Κατάλαβα τότε ότι μισούσα τη βία λιγότερο από τους θεσμούς της. Και, για να είμαι εντελώς σαφής, θυμάμαι πολύ καλά τη μέρα όπου το κύμα της εξέγερσης που με διακατείχε, κορυφώθηκε. Ηταν ένα πρωινό, στη Λυών, και διάβαζα στην εφημερίδα την είδηση της εκτέλεσης του Γκαμπριέλ Περί.
..................................................
πηγη
βλ και
Αφιέρωμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου