Αναγνώστες

Κυριακή 5 Ιουλίου 2015

Την ώρα που Ξυπνάμε είμαστε Μόνοι



Την ώρα που Ξυπνάμε είμαστε Μόνοι
Σαν δολοφόνοι, όταν τους στέλνουν στην Αγχόνη
Όπως τα βρέφη, τη στιγμή που ξεγεννιουνται
Με μια κραυγή, και τρέμουν και φοβούνται


Καθώς ξυπνάμε απo τον βαθύ τον ύπνο
Μένουμε μόνοι μες τον Μυστικό μας Δείπνο
Με τον Ιούδα που γλυκά μας αγκαλιάζει
Και το φιλί του μας προσφέρει ,όλο Νάζι


3 σχόλια:

Νοσφεράτος είπε...

...............................

Ανώνυμος είπε...

Αυτό είναι ένα από τα πιό ωραία ποιήματα της σπηλιάς.Γράφω κι εγώ:


Στα όνειρα μας είναι πάντα νύχτα
Τρέχουμε, ψάχνουμε κάτι, έναν φίλο, την αδερφή μας, τη γυναίκα μας, για να μας βοηθήσει να βρούμε
ας πούμε τα κλειδιά μας,
τα κλειδιά του σπιτιού μας
από το οποίο κλειστήκαμε κατά λάθος απέξω
τα κλειδιά που χάσαμε λόγω κάποιας εγκληματικής αφηρημάδας
τα κλειδιά που κλείσαμε πίσω από την πόρτα
και δεν υπάρχει κανείς να μας βοηθήσει να ανοίξουμε
(μένουμε φυσικά μόνοι μας)
τρέχουμε και ψάχνουμε μέσα στο σκοτάδι
αν δεν τα καταφέρουμε
θα αργήσουμε την άλλη μέρα να πάμε στη δουλειά μας
Κι όταν ξυπνάμε δεν πιστεύουμε πιά
ότι το φως υπάρχει.
Στα όνειρά μας είναι πάντα νύχτα.
Το φως όμως ευχόμαστε να υπάρχει.

ΣΠΙΘΑΣ είπε...

Ευτυχώς...
..δεν μπορώ την οχλαγωγία:)

Ο χρόνος σβουριζει προς πάσα κατεύθυνση

 Έχετε  παρατηρήσει  το  ποσο    εύκολα     και  ανεξήγητα     χάνονται  -  λές  και τα κατάπιε  η θάλασσα  -   ζητήματα  που  μας  απασχόλη...